Door haar fascinatie voor de televisiejournalistiek, haar gedrevenheid en harde werken is ze inmiddels één van de vertrouwde gezichten van het NOS journaal. Dionne Stax heeft tijdens haar studie via een stage haar intrede gemaakt bij NOS Headlines. Vanaf dat vertrekpunt is zij redacteur, presentator en verslaggever bij NOSop3 en vervolgens vaste nieuwslezeres bij het NOS Journaal geworden.

Met een uitstraling die meermaals omschreven wordt als ‘de leukste nieuwslezeres’ heeft zij de gave om professionaliteit en charme tot een succesvolle combinatie te maken. Dionne beschikt over een vergaande ambitie, drive en bevlogenheid en is daarmee mijn inziens een Powervrouw!

 Met welke reden en doel ben je de journalistiek ingegaan?

Als klein meisje was ik al geïnteresseerd in de wereld om me heen. Ik wilde graag van alles iets weten, was nieuwsgierig, las kranten en keek naar het journaal (of het jeugdjournaal). De beelden die ik daarin voorbij zag komen, de informatie die verslaggevers en nieuwslezers mij gaven; ik vond het allemaal enorm fascinerend. Het feit dat er een plek is waar je iedere dag weer belangrijke en zorgvuldige keuzes moet maken over wat er wordt uitgezonden, en in welke vorm; denk aan het taalgebruik, de toon, beeldselectie. Het leek me geweldig om op die plek te mogen werken.

Wat zijn de 3 belangrijkste momenten/keuzes geweest voor je carrière?

Je komt natuurlijk niet zomaar bij het journaal terecht. Tijdens mijn studie Communicatiewetenschap in Amsterdam wist ik al dat ik enorm mijn best moest doen om in Hilversum aan de slag te kunnen gaan. In plaats van een bijbaan in de horeca besloot ik een brief naar de NOS te schrijven met de vraag of ik bij Headlines (de voorloper van NOSop3) in de vorm van een stage ervaring op mocht doen. Na een gesprek kon ik aan de slag. Dat was geen 9 tot 5 baan; nee, je werkte vaak van ’s ochtends vroeg te ’s avonds laat. Een geweldige periode waarin ik veel heb geleerd over het vak. Ik verdiende niet veel – en dat is toch vervelend als je studeert – maar ik had het er heel graag voor over.

Na mijn afstuderen kreeg ik een contract. Ik kon aan de slag als redacteur op de redactie Binnenland. Iedere dag weer hongerig zijn naar nieuws, bronnen spreken, nieuwsverhalen voorbereiden zodat een verslaggever ermee op pad kan gaan en uiteindelijk zelf ook verhalen monteren voor tv. Was de periode bij NOS Headlines al leerzaam; hier leerde ik echt de kneepjes van het vak. En toen kwam er een vacature voorbij voor NOSop3; ze zochten een presentator/verslaggever. Ik had het nog reuze naar mijn zin bij de redactie Binnenland, maar besloot toch om te solliciteren. Het is naar mijn mening altijd goed om je journalistieke horizon te verbreden.

Ik heb bij de NOS altijd aangegeven dat ik me wil blijven ontwikkelen; uitdagingen aan wil gaan. Na mijn overstap van NOSop3 naar het journaal kreeg ik de kans om – ik noem ze maar even – ‘journalistieke uitstapjes’ te maken. De verkiezingen, specials over ebola en de meidagen in 1945, koningsdag… Allemaal nieuw voor mij en in die zin dus reuze spannend om te doen. Maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad dat ik tegen dit soort projecten ‘ja’ heb gezegd.

Je hebt weleens gezegd: “Iedereen die je op tv ziet heeft een mening over je”. Wat vind je daarvan? Hoe zorg je ervoor dat je een eigen uitstraling en identiteit behoudt?

Hoe langer je presenteert, hoe dikker je huid wordt. Er zijn kijkers die je goed vinden, maar ook kijkers die minder gecharmeerd van je zijn. En dat is dan maar zo. Met een paar mensen, onder wie een presentatiecoach, kijk ik regelmatig uitzendingen terug: waarover ben ik tevreden en wat kan beter? Met hun kritiek ga ik altijd aan de slag; andere kritische geluiden gaan het ene oor in en het andere weer uit.

Hoe ervaar je de druk van een live-uitzending? Wat is je ‘geheim’ om rustig en zelfverzekerd te presenteren wetende dat bij live-gaan op tv de knop direct om moet?

Ik denk dat er hierbij twee verschillende soorten uitzendingen zijn. Allereerst de grote uitzendingen die je kan voorbereiden, zoals de verkiezingsdebatten. Daarbij geldt: een goede voorbereiding is het halve werk. Ik lees de verkiezingsprogramma’s, schrijf opzetten en verdiep me in de debaters. Tijdens de uitzending zelf probeer ik echt te genieten, want het is uiteindelijk natuurlijk een erg mooie journalistieke klus om te mogen doen.

“Je moet scherp zijn, van het begin tot het einde”

Je hebt natuurlijk ook de uitzendingen die je niet kan voorbereiden, zoals Charlie Hebdo. Daarbij gaat er echt een knop om: je weet dat je op dat moment degene bent die de kijker zo goed mogelijk moet informeren. Dit betekent dat je scherp moet zijn, van het begin tot het einde. En als kijker zie je natuurlijk alleen mij zitten in de studio, maar op de achtergrond is een redactie druk aan het werk om mij zo goed mogelijk van informatie te voorzien.

Je komt in aanraking met indrukwekkende en emotionele nieuwsitems. Hoe zorg je ervoor dat je afstand kunt nemen van je werk en alle daarmee gepaard gaande indrukken?

Tijdens de uitzending geldt: je mag je niet laten afleiden door emoties. Als presentator van het journaal moet je objectief zijn. De kijker mag zelf bepalen wat hij van het nieuws vindt.
Na een werkdag vol heftig nieuws kom ik wel eens thuis, ga ik zitten op de bank en denk ik: wow! Op dat soort momenten ga ik er nog eens goed over nadenken… Met sporten of hardlopen maak ik mijn hoofd dan weer leeg.

Welke ambities heb je nog voor de toekomst?

Op mijn allereerste dag bij het journaal kreeg ik de vraag: wat ga je hierna doen? Dat vond ik nogal gek… Ik werk nu 2,5 jaar bij het journaal en wil beter worden in mijn vak, verder groeien. Ik houd daarbij altijd mijn ogen en oren open en blijf mezelf de vraag stellen: vind ik het nog leuk wat ik doe? Naar mijn mening werkt het niet om je toekomst uit te stippelen, van A tot Z te plannen. Dat kan alleen maar leiden tot teleurstellingen.

Dit wil ik nog even kwijt:

Luister goed naar jezelf: waar krijg ik energie van, wat vind ik minder leuk om te doen? Maak duidelijke keuzes, het is echt niet erg om af en toe ‘nee’ te zeggen.